[Rasa] Elfy

1. Długowieczność elfów.

To, że elfy mogą żyć setki, albo nawet tysiące lat tłumaczy wiele z ich zachowań oraz postaw. Jednak odrobinę niepraktyczne może się okazać czekanie miesiącami czasu gry, aby nasza postać wydała wyrok w kwestii rzekomego kryminalisty (jako przykład). Kilka lub kilkanaście dni kontemplacji przed wydaniem wyroku powinno wystarczyć jako dostateczne zaakcentowanie długowieczności elfów. Elfy, jak na ludzkie standardy, są powolne w podejmowaniu ważnych decyzji, jednak kiedy ją już podejmą, kiedy skierują się na daną drogę to konsekwentnie nią podążają.

Elfy nie uznają dóbr materialnych jako czegoś ważnego, w przeciwieństwie do muzyki, sztuki, poezji, które to wartości uważają za wieczne; przetrwają dłużej niż oni sami, a także materialne własności innych. Zatem elfy nie starają się gromadzić złota, skarbów, oczywiście poza tymi, które naprawdę cenią i które mają dla nich szczególną (sentymentalną zwykle) wartość. Nawet najświetniejsze obrazy kiedyś poddają się działaniom czasu, stając się bezużytecznymi i bezwartościowymi.

Piosenka i taniec odgrywają ważną rolę w codziennym życiu elfów. Poprzez muzykę odnajdują ujście dla doświadczeń nagromadzonych przez lata ich długiego życia, a także smutków i radości. Elf, który nie ma absolutnie żadnych doświadczeń z instrumentem muzycznym, tudzież jakimiś umiejętnościami tanecznymi to rzadkość. Większość elfów może uznać takich elfów nawet za emocjonalnie upośledzonych.

Elfy lubują się w paradoksach i humorze, gdyż głównie poprzez nie wyrażają siebie najlepiej i najpełniej. Pozwalają im się lepiej komunikować, zrozumieć. Elfy często stosują przeróżne gierki słowne, starają się na wzajem przechytrzyć, prowokując humorystyczne sytuacje. Chociaż elfy to generalnie wesoły lud, są zdolne do znacznie mroczniejszych uczuć.


2. Elfy zostały stworzone z krwi Corellona Larethiana, zmieszanej ze łzami Sehanine.

By zrozumieć elfy, musisz zauważyć, że Seldarine (panteon elfich bóstw) są integralną częścią ich społeczeństwa. Religia, dla elfów, to nie nie dokońca tylko kwestia opowieści o stworzeniu, czy mitów jako faktu historycznego.

Elfy dzielą ze swoimi bóstwami o wiele bliższą więź niż ludzie. Formułują nierozerwalną część ich kultury oraz osobowości. Można by rzec, że jeśli pozostałe rasy _wyznają_ swoich bogów, to elfy są ze swoimi na 'Ty'.

Typowy elf w elfiej społeczności przedkłada potrzeby innych ponad swoje, wiedząc że bez tych innych, życie znaczy o wiele mniej. Chociaż elfy są indywidualistami, to mają silne poczucie obowiązku wobec swoich dzieci, młodszego pokolenia, gdyż wiedzą, że ich koledzy i koleżanki elfy są istotnym ogniwem dla życia w równowadze, a co za tym idzie dbają o siebie jako kolektyw oraz poszczególne, indywidualne istoty.

Elfy żyją w ciągłym związku z naturą, nigdy nie biorąc od niej więcej niż potrzebują i zawsze zwracając to z nawiązką. Upewniają się, że na świecie nigdy nie zabraknie natury. Rewitalizują zniszczone równiny, dbają o lasy i sadzą nowe. Dla elfa las nie jest czymś co można mieć, posiadać; jest ich częścią.


3. Elfy są magicznymi istotami, które dzielą mistyczną więź z innymi elfami oraz Seldarine.

Naturalny, magiczny, wspólny, duchowy oznaczają dla wszystkich elfów to samo. Czują puls ziemi jak druid, odczuwają zmiany w Splocie jak zaklinacz (*dop. czarownik, jak kto woli), śpiewają, tańczą i dzielą się tym jak bard, wyznają jak kapłan poświęcający się swojemu przeznaczeniu bez względu na ich "klasę" (*dop. o klasę postaci tu chodzi).

Życia elfów są nieodłącznie magicznie; krew boga płynąca w ich żyłach zwykle daje im zupełnie odmienne spojrzenie na działanie magii. Magia fascynuje elfy - nie jedno, poszczególne zaklęcie, ale magia jako całość. Żadna inna rasa, poza ludźmi, nie jest w stanie osiągnąć równie wielkiej magicznej mocy. Jednak ludzie rozumieją magię mniej perfekcyjnie od elfów.

Elfy wierzą, że posiadają ducha (spirit), nie duszę (soul). Kiedy elf umiera, czy to naturalnie, czy w efekcie przemocy, wolałby by tak pozostało. Prawie zawsze odmówiliby możliwości wskrzeszenia, wszak jest to przez nie uznawane za nienaturalne. (*dop. wiadomo jak to u nas na serwerze wygląda)


4. Powszechne nieporozumienia.

Te krążą głównie wokół elfich zachowań wobec innych ras.

Elfy były nieraz oskarżane przez inne rasy o arogancję, zarozumiałość, pogardliwość. Te oskarżenia nie są do końca prawdziwe. Chociaż elfy izolują się od innych ras to jednak nie gardzą nimi. Aczkolwiek większość elfów nie zaprzyjaźnia się z przedstawicielami innych ras ze względu na ich krótki żywot, a nie wzgardy czy uprzedzeń. Wynika to z faktu, że zanim taki elf zdążyłby się na dobre zaprzyjaźnić, to obiekt jego przyjaźni zdążyłby się zestarzeć i umrzeć.

Elfy odnoszą się do siebie jako "Tel'Quessir" (Lud, Ludzie). Jest to bezpośrednie (dosłowne) odniesienie do społeczności elfów. Odnoszenie się do nie-elfów jako "N'Tel'Quessir" (nie ludzie) nie ma być uwłaczające (jeśli już, to jest to raczej współczujący ton), lecz po prostu potwierdza, że nie-elfom brakuje tej duchowej więzi przez co są niepowiązani ze sobą i swoimi bogami.

Elfy i orki są śmiertelnymi wrogami. Od początków dziejów Corellon i Gruumsh Jednooki zajadle walczyli, nawet przed czasami kiedy elfy i orki zostały stworzone. Elfy powstały z krwi Corellona przelanej w walce z Gruumshem, z kolei orki powstały z płonącej wściekłości i krwi Gruumsha, którego oko zostało wyłupane właśnie przez Corellona. Nienawiść pomiędzy elfami i orkami jest pochodną sporów bogów, z których każde powstało.


5. Wyjątkowe umiejętności elfów.

Ze względu na ich mistyczną naturę, elfy mają szczególne umiejętności niedostępne dla człowieka, chyba że poprzez potężną magię. Pośród umiejętności, z którymi rodzi się każdy elf występuje Wspólnota i Zaduma.

Wspólnota (styczność)

Elfy mają wrodzoną umiejętność dzielenia się swoimi doświadczeniami, uczuciami, życiami z tymi elfami, których kochają lub którym ufają bezgranicznie. Ta więź, zwana Wspólnotą może być podejmowana tylko przez w pełni skłonnych do tego elfów. Nie działa ona z półelfami, jak również z tymi elfami, które chowają w sobie chociaż odrobinę niezdecydowania. Wspólnota wymaga by wszystkie zaangażowane w to przedsięwzięcie elfy (maksymalnie cztery) były w stanie całkowitego rozluźnienia, relaksu, odprężenia. Muszą przebywać w miejscu spokoju, gdzie nie będą nękani przez troski i problemy otaczającego ich świata. Kiedy już oczyszczą swoje umysły, delikatnie się łączą, dłoń do dłoni, palec do palca. Otwierają swoje umysły na innych, luźno i całkowicie łącząc się ze sobą. Podczas Wspólnoty elfy eksplorują wszystkie płaszczyzny osobowości pozostałych: miłości, nienawiści, nadzieje, obawy.

Ważne: nie można w ten sposób komunikować się werbalnie.

Zaduma

Elfy nie sypiają w typowym sensie, jednak mogą się wprowadzić w ten stan, jeśli tego chcą (lub przypadkowo w sytuacjach ekstremalnych, jak ciężka choroba, okaleczenie, zranienie). Stan ten nazywa się zadumą (medytacją, deliberacją, ostatecznie i snem). Kiedy elfy wprowadzają się w ten stan, mocno przeżywają swoje wspomnienia, zarówno te przyjemne jak i bolesne. Jak sny u ludzi, elfy nie mają kontroli nad tym, jakie wspomnienia przeżywają podczas zadumy. Kiedy wprowadzają się w ten stan zwykle nie zamykają oczu, chyba że w przypadku intensywnego światła. Odprężają w ten sposób swoje ciała, rozluźniają mięśnie, aż osiągną całkowity spokój. Chociaż zaduma dostarcza odpoczynku, jest też formą narzędzia, które pozwala elfom utrzymać silne poczucie własnej osobowości oraz zapamiętać całe wieki swoich doświadczeń.


PODRASY ELFÓW

Słoneczne elfy (Złote elfy)

Kluczem do zrozumienia kultury słonecznych elfów jest ich wiara w to, że Corellon wybrał ich, aby byli opiekunami i obrońcami najwyższych wartości w elfiej kulturze, sztuki i magii oraz wiara w ich "szczególny związek" z Corellonem. Wielu słonecznych elfów wierzy, że zostali stworzeni jako bardziej szlacheccy i znaczący niż pozostałe elfy. Dlatego też patrzą z góry na inne elfy, a na pozostałe rasy Faerunu z pożałowaniem i wzgardą.

Złote elfy są poważnym i dostojnym ludem, który kładzie duży nacisk na więzy krwi i tradycję. Ich społeczność opiera się na zasadach szlacheckich rodzin i honorze rodzinnego nazwiska. Pomimo iż nie rządzą one znaczną większością elfich kolonii w Krainach, złote elfy często podejmują się oceny całej elfiej cywilizacji, utwierdzone w przekonaniu, że to właśnie one wiedzą co jest prawdziwą elfią kulturą. Wielu złotych elfów wciąż jest oburzonych faktem, że to księżycowe elfy piastują urząd elfiej rodziny królewskiej - jednak większość to szanuje, wynosząc Moonflower'ów ponad rasowe podziały i szczerze oddając cześć swojej Królowej.

Słoneczne elfy są ksenofobami, preferując trzymanie się z dala od innych mieszkańców Faerunu. Gardzą sztuką i wiedzą innych ras, przez co mają znacznie węższą perspektywę tych wartości. Jednak całkiem szczerze można przyznać, że w tym zakresie słoneczne elfy są wytrawnymi mistrzami. Rzemiosła takie jak muzyka, kowalstwo, rzeźbiarstwo są drogie sercu Corellona i "jego" słonecznych elfów. Walka i sztuki wojenne są dla nich mniej ważne - może być prawdą, że przez pewność o swojej wyższości słoneczne elfy nie są w pełni świadome zagrożeń ze strony innych ras oraz stworzeń żyjących w Faerunie

Słoneczne elfy występują powszechnie na Evermeet, można je też znaleźć w lasach na północy, w Silverymoon i Everesce oraz na zachodnich ziemiach. Słoneczne elfy rzadko nawiązują kontakt z innymi rasami i ograniczają swoje poszukiwania wiedzy do elfiej tradycji. Bardzo rzadko wkraczają na ścieżkę podróżnika.


Księżycowe elfy (Srebrne elfy)

Srebrne elfy są najpowszechniej występującymi elfami tego świata i najczęściej widywanymi przez nie-elfów. Księżycowe elfy pozostają rasą, której dociekliwa natura, ciekawość i głód poznania uczyniły z nich podróżników i odkrywców oraz tych elfów, które mają największy kontakt z innymi rasami. Wielu srebrnych elfów żyje w nomadycznych grupach składających się z 10 lub więcej rodzin, które wędrują po Faerunie i rzadko osiedlają się w jednym miejscu na dłużej. Należy pamiętać, że jest to mierzone elfimi standardami, a więc księżycowy elf może się osiedlić w jakimś mieście na czas całego życia człowieka.

Księżycowe elfy żyją ze zmian i pasji, często wydając się młodymi, psotnymi elfami przez całe swoje życie. Czerpią przyjemność ze śmiechu, biesiadowania i mają tendencję do bycia nieco bardziej towarzyskimi od innych elfów. Może się wydawać, że żyja one dla chwilowych emocji, jednak elfy te postrzegają przyszłość wszystkich ras w ponurych barwach: muszą się nauczyć żyć ze sobą, albo wszystkie upadną. Srebrne elfy są gorliwymi praktykami sztuk walki, ichni wojownik to naprawdę niebezpieczny wróg.

Srebrne elfy kochają piękne rękodzieła, muzykę i opowieści, a ich głód wiedzy sprawił, że podziwiają one wiele z umiejętności, muzyki innych ras. To oraz ich miłość do przyjaźni i biesiadowania sprawiły, że są one najbliższe innym rasom spośród elfów. Są szczególnie przywiązane do niziołków, ludzi i gnomów; czasem żyjąc z nimi. Ich związki z krasnoludami są nieco chłodniejsze, jednak wciąż podziwiają tych wytrawnych rzemieślników. Księżycowe elfy są bardzo nieprzyjaźnie nastawione do złych ras jak na przykład gobliny oraz żywią ogromną wręcz nienawiść do mrocznych elfów.

Księżycowe elfy ciągnie czarodziejska magia, którą posługują się inne elfy, jednak brakuje im ścisłego, konkretnego nastawienia tylko i wyłącznie na tą dziedzinę. Księżycowe elfy często łączą swoje umiejętności magiczne ze sztuką posługiwania się orężem lub bardziej sekretnymi sztukami.

Srebrne elfy można zobserwować w prawie każdym regionie Krain. W związku z ich większą tolerancją w stosunku do innych ras, księżycowe elfy chętniej zostają podróżnikami niż inne elfy. Również większość pół-elfów w Krainach to potomkowie księżycowych elfów.


Leśne elfy (Miedziane elfy)

Historia leśnych elfów to powtarzające się zniszczenie, strata i destrukcja. Opowieści i pieśni o nieszczęściu i niedoli przechodziły z pokolenia na pokolenie, czyniąc leśne elfy ostrożnymi w stosunku do innych elfów oraz nieufnymi w stosunku do innych ras. Miedziane elfy uważają się za zobowiązane do zapobiegania wojnie pośród elfów i doszły do wniosku, że ich przeznaczenie i bezpieczeństwo zależy od postaw i zachowań innych ras. Aby zapewnić sobie bezpieczeństwo utrzymują kontakt prawie wyłącznie z innymi elfami, utrzymując kontakt z innymi rasami na minimalnym poziomie, szczególnie z ludźmi i ich doświadczeniami z niszczycielską magią oraz brakiem poszanowania lasów. W związku z tym, że starają się żyć z dala od ludzi, są jedną z najrzadziej widywanych ras elfów. Miedziane elfy tolerują rzadzkie kontakty z N'Tel'Quessir z prostej przyczyny, by zmniejszyć ilość wrogów przed którymi muszą się bronić. Trzymają się razem, dopuszczając jedynie kontakt z druidami oraz tropicielami spośród innych ras.

Leśne elfy utworzyły silny związek z lasem - widząc życie drzew jako trwalsze niż to z cegieł i kamieni. Wioski i miasta to krótkotrwałe miejsca, które z czasem obrócą się w ruinę, a wielkie lasy przetrwają. Wielu z tych elfów prowadzi nomadyczne życie, rezygnując z majątku, którego nie mogą ze sobą nieść. Jednak większość z nich żyje w małych, ale wiecznych wioskach, głęboko w lesie. Wioski te zbudowane są z drewna, a nawet z całych, żyjących drzew. Są tak umiejętnie zamaskowane, że nawet wytrawny, ludzki tropiciel może przejść przez taką wioskę nawet jej nie zauważając.

Leśne elfy cenią umiejętności w walce i myślistwie ponad studiami, naukami, badaniami. Mają ogromną wiedzę na temat cyklu natury i wszelkiego życia w lesie, jednak ich wiedza "książkowa", jak również wiedza o zachowaniach i kulturze innych ras jest znikoma. Bardzo niewielu leśnych elfów zagłębia się w mistyczną magię oraz niewielu jest wśród nich kapłanów - co nie jest zadzwiające w kulturze, która nie ceni studiowania i uczenia się.

Leśne elfy występują powszechnie w starożytnych lasach Faerunu - szczególnie w Cormanthorze. Można je także znaleźć w innych lasach, Tethyr, północ oraz Wielka Kotlina.


Dzikie elfy (Zielone elfy)

Zielone elfy są zdecydowanie najbardziej izolującymi się spośród elfów. Unikają kontaktów ze wszelkimi obcymi - nawet elfami i są rzadko widywane. Umiejętności i wiedza z ich przeszłości dawno zaniknęły, ale wciąż zawierają wiele magii. Pozwala im ona pozostać ukrytymi. Ci, którzy zapuszczają się na terytorium dzikich elfów są zdezorientowani i oczarowani - wracają stamtąd z nieciekawymi wspomnieniami, nie dostrzegając nawet jednego dzikiego elfa. Inna magia jest obecna raczej w formie druidycznych zaklęć i czarnoksięstwa niż kapłańskiej i czarodziejskiej magii poprzedzonej nauką.

Polowania są ważnym elementem społeczności dzikich elfów i mają rytualny charakter. Radość i kreatywność zielonych elfów jest wyrażana przez muzykę i taniec, które to często są inspirowane polowaniami. Gardzą permenentną sztuką, poza tatuażami. Ogromny nacisk kładziony jest przez nie na umiejętności polowania, a co za tym idzie, są doskonałe w poruszaniu się niezauważonymi przez las podczas tropienia swojej ofiary, a także są odważnymi wojownikami. Wiele plemion jest nomadycznych, ale pozostali żyją w prostych, trwałych domach - którekolwiek jest lepszym wyborem do przetrwania w konkretnej dziczy.

Lubią cieplejsze lasy południa - Chondalwood, Methwood, Las Amtar oraz Mglista Dolina. W niewielkich ilościach występują również w lasach Tethyru. Jednak ciężko wiedzieć, gdzie tak naprawdę się znajdują, gdyż są bardzo rzadko widywane i prawie nigdy nie zostają podróżnikami.

Podziękowania dla Ozeha za udostępnienie tłumaczenia.

Spojrzał na postać mierząca niewiele więcej niż półtora metra i chudą jak patyk. Jego blada skóra z błękitnym odcieniem oraz fioletowe oczy w kształcie migdałów sprawiały wrażenie, że ma przed sobą istotę nie z tego świata. Spośród czarnych włosów opadających na ramiona sterczały długie uszy, a gładka twarz bez najmniejszego śladu zarostu przyglądała mu się z lekkim zainteresowaniem. Gdyby nie te oczy w których czaiła się mądrość wieków mógłby wziąć go za młodzika.
- Kim jesteś? - ledwie wyszeptał, lecz czujny słuch elfa wychwycił każdą sylabę.
- Jestem Tel-Quessir - odpowiedział
- Skąd się tu wziąłeś?
- Gdybym zechciał opowiedzieć Ci historię Ludu ostrze czasu zamknęło by nam powieki nim usłyszałbyś połowę z tego co jest do powiedzenia. Wiedz i przyjmij to za odpowiedź. Jestem Tel-Quessir.

Przybycie elfów na Toril

Pochodzenie elfów, jak wszystko co z nimi związane, jest nie do końca jasne. Pierwsze elfy pojawiły się na Torilu pomiędzy rokiem -30000 DR, a -27000 DR, czyli w czasach gdy w Pierwszej Sferze Materialnej rządziły smoki i inne smocze rasy. Od tamtego czasu w wyniku ewolucji, migracji, wojen i mieszania się powstało wiele elfich podras. Do czasów dzisiejszych (panuje rok około 1370 DR) przetrwały tylko niektóre z nich.

Jedna z popularnych legend głosi, że z krwi Corellona, z rany odniesionej podczas walki z Gruumshem powstali Eldarin, czyli Wysokie Elfy. Była to najstarsza i najczystsza odmiana Pięknego Ludu, zamieszkująca plan Faerie. Od Eldarin miały powstać pozostałe antyczne podrasy elfów czyli Zielone Elfy (Sy-Tel-Quessir), Elfy Lythari (elfy likantropy Ly-Tel-Quessir) oraz Avariele (skrzydlate elfy Aril-Tel-Quessir). Jednakże legenda ta do dzisiejszych czasów nie doczekała się spójnej wersji wśród elfów - wiele elfów uważa, że Zielone Elfy i Eldarin powstały w tym samym czasie, a nawet że to jedna i ta sama odmiana Ludu... Na dzień dzisiejszy Eldarin to właściwie pół-boskie istoty, przypominające elfy pod każdym względem, jednakże doskonalsze i władające niezwykle potężną Wysoką Magią, zamieszkujące ojczysty plan Faerie oraz plan Arvandoru.


Pewne jest to, że pomiędzy rokiem -30000 DR, a -27000 DR, wykorzystując bramy i przejścia z planu Faerie na Fareun przybyły Zielone Elfy, Elfy Lythari oraz Avariele. Zakładając pierwsze miasta, elfy musiały toczyć walkę ze smokami, rządzącymi wtedy na Torilu. Boje przyczyniły się do prawie całkowitego wyginięcia Lythari i Avarieli, jednakże Zielone Elfy były bardziej skuteczne w rozwijaniu swych cywilizacji. W tamtych czasach elfy czciły bogów Faerie, a wśród Seldarine (nieznanych jeszcze elfom) wybuchł konflikt, w wyniku którego Araushnee (później znana jako Lolth) została wygnana do Otchłani. W drugiej fali na Fareun przybyły z planu Faerie Słoneczne Elfy (Ar-Tel-Quessir), Księżycowe Elfy (Teu-Tel-Quessir), Elfy Wodne (Alu-Tel-Quessir), oraz Mroczne Elfy (Ssri-Tel-Quessir) - przodkowie drowów.

Druga fala migracji elfów położyła ostateczny kres dominacji Smoków i rozpoczęła erę Pierwszego Rozkwitu (od -24000 DR do -12000 DR), kiedy to Elfy stworzyły pięć wielkich imperiów w zachodniej i południowej części kontynentu:
- Aryvandaar (zamieszkane przez słoneczne elfy)
- Illefarn (słoneczne elfy)
- Keltormir (zielone i księżycowe elfy)
- Miyeritar (zielone i mroczne elfy)
- Shantel Othreier (księżycowe elfy)
Pozostałe istotne królestwa powstałe podczas Pierwszego Rozkwitu: Eiellûr i Thearnytaar (zielone elfy), Ilythiir (mroczne elfy), Orishaar (księżycowe elfy) oraz Syòrpiir (księżycowe i słoneczne elfy). Wtedy też elfy poznały panteon Seldarine i zaczęły wybierać ich na swoich patronów.

Warto zaznaczyć, że Ssri-Tel-Quessir (czyli mroczne elfy) żyły w tamtych czasach w harmonii z pozostałymi podrasami. Odznaczały się jednak (podobnie jak słoneczne elfy) większą rządzą władzy i potęgi. Gdy tylko dotarły na Toril, negocjowały ze smokami w celu założenia imperium Ilythiir'u. Gdy dominacja smoków dobiegła końca, szukały innych źródeł mocy i niektóre rody mrocznych elfów już w erze Pierwszego Rozkwitu, w tajemnicy zwracały się z modlitwami do wygnanej Araushnee.


Wojny o Koronę

Każde z elfich państw rozwijało się po swojemu, jednakże narastające okrucieństwo Ilythiirów i niepohamowana ekspansja Aryvandaaru (pod przywództwem rodu słonecznych elfów Vyshaantar) w końcu doprowadziły do pięciu Wojen o Koronę, które trwały przez 3000 lat. Pierwsza Wojna o Koronę była spowodowana dysputą terytorialną jaką miał klan Vyshaantar do sąsiadującego imperium Miyeritar. Druga wojna wybuchła jeszcze zanim pierwsza dobiegła końca - mroczne elfy z Ilythiiru z okrucieństwem zaatakowały sąsiadujące królestwa zielonych i księżycowych elfów, czym zasłużyły sobie na przydomek Dhaerow czyli "zdrajcy". Araushnee skorzystała z okazji jaką była okrutna wojna, by przeciągnąć mroczne elfy z Ilythiiru na stronę zła. Demon Wendonai, działający na usługach Lolth, omamił rządzące rodziny Ilythiru dając im potężną ale plugawą magię, a kościół Lolth zaczął przybierać na sile.

Królestwa zielonych i księżycowych elfów poniosły największe straty podczas trzech pierwszych Wojen o Koronę, a gdy wybuchła czwarta, klan Vyshaantar spowodował Czarny Kataklizm, potężną, magiczną burzę, która zmiotła imperium Miyeritar z powierzchni ziemi, zostawiając pustkowie zwane obecnie Wielkim Wrzosowiskiem. W odwecie za śmierć zadaną mrocznym elfom zamieszkującym Miyeritar, mroczne elfy z Ilythiiru zaatakowały klan Vyshaantar z ogromną dzikością i okrucieństwem - stosując jawnie i otwarcie wszystkie ciemne moce otrzymane od Lolth, przyzywając demony, nieumarłych i inne mroczne sługi. Czyn jakiego dopuściły się mroczne elfy z Ilythiiru wzbudził olbrzymi gniew Corellona, a pozostałe elfie królestwa zdecydowały się odciąć i wyrzec swych mrocznych kuzynów. Najpotężniejsi klerycy i magowie elfów przeprowadzili rytuał, który miał przekląć tylko zdradzieckie elfy z Ilythiiru, ale niestety klątwa rozszerzyła się na wszystkich Ssri-Tel-Quessir, którzy zostali wygnani do Podmroku i ostatecznie epitet Dhaerow (czyli "zdrajcy") zmienił się w drow.

Następnie z rozkazu Corellona zebrała się starszyzna elfów aby rozważyć sprawę wybuchu wojen o koronę. Miejscem sądu był Cormanthor który później stał się na długi czas Elfim Dworem. Po wielu dyskusjach Seldarine uznało, że winni byli Vyshaantarowie, przywódcy słonecznych elfów z Aryandaaru. Zostali oni wybici w piątej i ostatniej wojnie o koronę, która wybuchła po ogłoszeniu wyroku.

Po okresie Wojen o Koronę, Zielone Elfy zostały zdziesiątkowane i schronienie znalazły w najgłębszych puszczach, lecz nigdy już nie podźwignęły się z upadku. Część kryjąc się nawet przed swymi pobratymcami, stały się Dzikimi Elfami (chociaż jest to określenie uznawane za pejoratywne). A niektóre przemieszały się z uciekinierami z innych elfich ras (głownie ze srebrnymi i złotymi), dając początek nowej podrasie Leśnych Elfów.



Czasy współczesne

W ciągu kolejnych lat powstało i upadło wiele elfich państw, czy to na wyspie Evermeet, Dolinie Evereski, Wysokim Lesie, lasach Cormanthoru, czy Puszczy Yuir, lecz żadne z nich nie dorównało potędze i mocy wcześniejszych cywilizacji założonych w erze Pierwszego Rozkwitu. Gdy ludzie zaczęli coraz mocniej wdzierać się w głąb elfich terenów, nie mieli siły by przeciwstawić się tej gwałtownej ekspansji. Nie chcąc wszczynać kolejnych wojen rozpoczęli Odwrót, pozostawiając na kontynencie ruiny dawnych, zapomnianych elfich imperiów oraz potężne artefakty, pamiętające jeszcze czasy gdy Dzikie Elfy były Zielonymi Elfami - Eldarinami władającymi Wysoką Magią.

Odwrót, to zjawisko wycofywania się elfów z kontynentu Fareunu na wyspę Evermeet, czy na plany ojczyste jak Arvandor lub Faerie. Zew Odwrotu powoli dobiega końca i Ci którzy chcieli odejść - odeszli. Elfi Dwór osiadł na Evermeet, a stare siedziby jak Cormanthor, Ardeep i inne zostały porzucone. Mimo Odwrotu spora liczba elfów wciąż pozostała na kontynencie, a co więcej niektóre wracają - zaznajomione ze zwyczajami ludzi, bardziej otwarte na świat. Powodów tego jest wiele. Jedne nie odeszły, gdyż Zew był dla nich zbyt słaby a więzi z nowym domem zbyt mocne, inne zaś nie podążyły za na Evermeet nie uznając Amlaruil Moonflower za swoją królową (spora część leśnych czy dzikich elfów). Tak czy inaczej wciąż można spotkać elfy czy to tańczące w świetle księżyca w srebrnych zbrojach przypominających raczej wspaniałe suknie, czy to w tawernie spokojnie popijające wino.


Na podstawie:
Forgotten Realms: Opis Świata,
Forgotten Realms: Rasy Fareunu
http://forgottenrealms.wikia.com/wiki/Tel-quessir
Tłumaczenie Gudrys

Słoneczne elfy najbardziej odczuły Zew Odwrotu i obecnie najwięcej jest ich na Evermeet, chociaż coraz częściej decydują się na powrót na kontynent. Elfy te słyną z niezwykłej biegłości w magii zarówno wtajemniczeń jak i objawień, a dzieła ich wysokiej magii wciąż są spotykane w ukrytych schronieniach. To właśnie złote elfy stworzyły na przestrzeni wieków większość wielkich, legendarnych miast m.in. Myth Drannor.

Słoneczne elfy mają brązową skórę, włosy najczęściej koloru złocistego blondu, czasem miedziane lub czarne. Oczy najczęściej są złote lub zielone. Wzrost średni to około 173 cm u mężczyzny i około 160 cm u kobiety, aczkolwiek ich budowa jest bardziej drobna niż u innych podras. Ponad zabawę i pieśni przekładają zadumę, naukę i wiedzę, ale w wyglądzie ucieleśniają nieziemskie piękno całej rasy.
Ubierają się w chłodnych kolorach niemniej ich odzienie jest niezwykle kunsztowne, często ozdobione misternymi haftami złotymi bądź mithrilowymi nićmi. Noszą subtelną biżuterię wykonaną z niezwykłym pietyzmem.
Ze wszystkich podras elfów są najbardziej wyniosłe i aroganckie wierząc, że są prawdziwymi elfami oraz przywódcami całej rasy, a inne elfy nie są w stanie dorównać im w dostojeństwu i powadze.

Mimo, że były najmniej liczną grupą przybywających na Toril elfów, szybko założyły kilka wielkich państw jak np. Aryvandaar czy Othreier. Rządzący ród Vyshaan sprawił, że Aryvandaar stał się najpotężniejszym krajem swego okresu. Ów rozkwit był spowodowany niezwykłą agresywnością i ekspansją co w świadomości elfów uważane jest za główny powód wybuchu Wojen o Koronę. Po V Wojnie o Koronę, gdzie ród Vyshaan został wybity, złote powróciły do spokojniejszego trybu życia który trwa po dziś dzień.

Największym dziełem słonecznych elfów było państwo Cormanthyr założone w -3983RD. Królestwo to oparte było na współpracy, wiedzy i subtelnej magii, co skutkowało krajem przyjaznym i w dłuższej perspektywie potężniejszym niż jakiekolwiek inne. Elfy z Cormanthyru stworzyły wiele magicznych cudów sprawiając, że przez tysiące lat Cormanthyr stanowił najpotężniejszy kraj w północnym Faerunie. Z miasta Myth Drannor, będącego ówczesną stolica królestwa, przywódcy elfów powstrzymywali napór ludzkich krain powstałych po upadku Netherilu, takich jak Cormyr czy Sembia.
W roku 0RD wzniesiono Stojący Kamień oraz podpisano pakt między elfami a ludźmi, który zwiastował początek końca dominacji elfiej władzy w Faerunie. Ponad 700 lat później w skutek nadmiaru portali niedaleko Myth Drannor doszło do osłabienia granicy świata materialnego i planów. Wykorzystały do diabły wkraczając w ogromnej liczbie na Plan Materialny tuż przy stolicy Cormanthyru, co wkrótce doprowadziło do upadku Myth Drannor.
Dziś większość słonecznych elfów żyje na wyspie Evermeet na którą przybyli uciekając przed Wojnami o Koronę, stąd też nadszedł Zew Odwrotu. Teraz po zakończeniu Odwrotu część wraca na kontynent niemniej głównie udają się do Evereski - miasta na granicy Anauroch, będącego drugim wielkim schronieniem słonecznych elfów.


Złote elfy uważają się za wybranych przez Corellona (stąd olbrzymia religijność tej podrasy oraz poczucie misji wybrańców) do ochrony i kultywowania elfiej tradycji i historii- dlatego też każde swoje dzieło doprowadzają do perfekcji. One nie kończą swoich projektów, one poświęcają im tyle czasu, aż będą perfekcyjne w każdym calu. Jeżeli oznacza to 100 lat dumania nad odpowiednim słowem do wiersza to poświęcą mu tyle czasu bez mrugnięcia okiem. Inne postępowanie byłoby dla nich zdradą ideałów swojej rasy. Skutkuje to oczywiście znacznie mniejszą wszechstronnością złotych elfów ale w swoich dziedzinach nie ma lepszych od nich. Jedynym wyjątkiem od tego jest sztuka walki. Każdy złoty elf jest przeszkolony do walki z wrogiem, mimo że traktują to jako zło konieczne. Z takiego podejścia wynika też ich niechęć do podróżowania czy poznawania innych ludów, zwłaszcza jeżeli mogą w tym czasie cieszyć się studiami nad jakimś problemem.

Słoneczne elfy są z natury cierpliwe, rozważne i pełne dostojeństwa, co przejawia się w całej ich kulturze. Budowle tej podrasy są niezwykle piękne o mistrzowskiej architekturze, pieśni oraz wiersze pełne dostojeństwa i majestatu, często opowiadające o wielkich bitwach czy poświęceniu bohaterów. Między innymi w taki sposób starają się realizować swoją misję wybranych na obrońców elfiej tradycji i historii. Stąd też ich niezwykły szacunek do starożytnej wiedzy. Władzę wśród słonecznych elfów sprawują szlachetnie urodzeni, których rodowe korzenie sięgają czasów pierwszych Wojen o Koronę.

Niezwykłe dążenie do perfekcji w sztuce magicznej skutkowało stworzeniem wysokiej magii - czyli czarów zdolnych chronić całe miasta, ukryć armię czy sprawić, że w ciągu jednej nocy wyrośnie las. Niemniej pamiętają, że Myth Drannor upadło właśnie z powodu zbyt wielkiej magii zgromadzonej w jednym miejscu, stąd obecnie nie dzielą się z nikim swoją wiedzą a sami używają jej niezwykle rzadko.

Magiczne przedmioty wykonane przez złote elfy są niezwykle piękne i potężne. Raczej nie tworzą pomniejszych magicznych przedmiotów chyba, że jako ćwiczenie praktyczne dla młodych czarodziejów. Gromadzą wszelką wiedzę magiczną, która już teraz jest tak olbrzymia, że nie są w stanie w pełni skatalogować dzieł w bibliotece Evereski czy Evermeet.
Wszelkie bronie czy zbroje są niezwykle piękne (często są to po prostu dzieła sztuki), kunsztowne i zazwyczaj bardzo stare, gdyż bardzo powoli tworzą swoje dzieła, a wystarczy drobna niedoskonałość by wylądowało "w koszu". Jednym z ich słynnych przedmiotów są kolczugi, które ozdobione są tekstami starożytnych dzieł tej rasy - słowa z niezwykłą pieczołowitością są wyryte na kółeczkach tworzących zbroję.

Złote elfy darzą sympatią księżycowe, ale często mimowolnie staje się ona zbyt protekcjonalna. Leśne elfy szanują za ich niezwykłą bliskość z naturą, jednak kontakty są raczej sporadyczne. Wierzą, że dzikie elfy z czasem się nawrócą na drogę cywilizacji, ale względem innych ras żywią poważne uprzedzenia. Często nie są w stanie zniżyć się do rozmowy z człowiekiem czy pomóc umierającemu, zostawiając go swojemu losowi. Jest to poniekąd zrozumiałe, zważywszy na to jak ludzie traktowali złote elfy i ich krainy w dawnych czasach, niemniej taka postawa wobec innych ras nie przysparza im sympatii.

Na podstawie:
Forgotten Realms: Opis Świata,
Forgotten Realms: Rasy Fareunu,
http://forgottenrealms.wikia.com/wiki/Sun_elves
Tłumaczenie Gudrys

Regiony: Kraina Dolin, Północ, Tethyr, Wielka Dolina, Wysoki Las, Zachodnie Ziemie Centralne

Leśne to jedne z najliczniejszych elfów Faerunu. Ten młody i pewny siebie lud krzepko dzierży we władaniu stare leśne ojczyzny całej rasy. Będąc dziedzicami drugiej generacji elfich państw, leśne elfy widzą w swych krainach naturalnych następców krajów takich jak Eaerlann i Cormathyr. Gdy dawne imperia rozszerzały się siłą i dumą, krainy leśnych elfów pragną rozrastać się drogą współczucia i pokory. Nie uważają one swych ziem za krainy odrębne od Faerunu. Lepiej niż inne elfy rozumieją, że ich los na dobre i na złe związany jest z losem żyjących opodal ludzi, krasnoludów i niziołków.

Leśne elfy, zwane też miedzianymi, mają miedzianej barwy skórę z zielonkawym odcieniem oraz brązowe, zielone lub orzechowe oczy. Ich włosy zwykle są brązowe lub czarne, rzadko blond lub miedzianorude. Najchętniej ubierają się w proste odzienie, podobnie jak elfy księżycowe, acz nie tak kolorowo. Lubią tuniki i suknie prostego kroju, ozdobione zwykłymi haftami w naturalnych wzorach. Szczególnie gustują w zbrojach takich jak skórznia i często noszą pieczołowicie, fachowo wykonane egzemplarze, nawet gdy nie czują się zagrożone. Ich ubrania - skórznie czy co innego - zwykle utrzymane są w ciemnych odcieniach zieleni i ziemistych kolorach, aby dobrze stapiały się z naturalnym otoczeniem. Leśne elfy są rasą prostoduszną i bardzo rzadko starają się upiększać swój wygląd biżuterią czy podobnymi akcesoriami.
Wzrostem leśne elfy dorównują większości faeruńskich elfów, są jednak mocniej zbudowane.

HISTORIA
Leśne elfy to najmłodsza odmiana elfów w Faerunie, aczkolwiek historia ich cywilizacji jest dłuższa niż wielu innych ras Torilu. Mają też tę nietypową cechę (którą często poczytują sobie za honor), że są jedyną elfią podrasą dla której Faerun jest prawdziwą ojczyzną.
Pierwsze elfy miedziane nie pojawiły się od razu - ich rasa powstawała powoli w przeciągu kilku stuleci po ostatniej wojnie o koronę ze stapiania się kilku starszych odmian elfów.
Wojny o koronę zniszczyły większość wielkich państwa Pierwszego Rozkwitu. W następstwie okrutnych konfliktów tysiące elfów pozostało samotnych i bezdomnych. Rozdzieliły się rodziny, a przez wiele stuleci (przez elfy zwanymi Latami Wędrówki) elfy wiodły żywot wędrowny. Niektóre elfy Faerunu powróciły do starożytnych ziem i zaczęły budować od nowa, na mniejszą skalę, wznosząc drugą generację państw. Jednakże znaczna ich liczba nigdy nie odczuwała takiej potrzeby. Te elfy (głównie księżycowe, słoneczne i zielone) przysięgły nigdy nie dopuścić do rozerwania rasy wewnętrznymi konfliktami i odeszły w najgłębsze puszcze w poszukiwaniu schronienia przed szaleństwem świata.
W przeciwieństwie do zielonych, wygnanie, na które same się zdecydowały, nie zepchnęło ich w barbarzyństwo. Utworzyły społeczności osób silnie ze sobą związanych, które pozostawały jednak w kontakcie z podobnymi elfimi osadami ukrytymi w innych lasach. Z czasem odizolowane elfy zbliżyły się do świata natury, a oddaliły od wysokiej magii i pradawnej wiedzy wyniesionej z pierwszych domostw.
Stały się nową podrasą, odrębną od krewniaków - elfami leśnymi.
Słoneczne i księżycowe elfy po wojnach o koronę stworzyły takie kraje jak Evermeet i Evereska, ale wielkim państwem elfów leśnych było starożytne Eaerlann założone we wschodnim Wysokim Lesie około -4700 RD.
Elfy z Eaerlann nawiązały pokojowy handel i kontakty dyplomatyczne z młodymi imperiami Północy, zaprzyjaźniły się z krasnoludzkim krajem Delzoun krótko po jego powstaniu w -3900 RD, a wczesnych Netheryjczyków około -3830 RD nauczyły nauk magicznych.
Wkrótce ludzkie imperium Netheril przyćmiło elfiego sąsiada, w zastraszającym tempie rosnąc w militarną i magiczną potęgę. W -3533 RD Netheryjczycy odkryli zwoje Netheryjskie w ruinach Aryvandaaru, Ochoczo wykorzystali magię tak potężną i straszną, że nawet słoneczne elfy z Pierwszego Rozkwitu nie odważyły się nią posłużyć. Przez stulecia leśne elfy z Eaerlann usiłowały po cichu przeciwstawiac się netheryjskiej dumie i ekspansjonizmowi, aż w -339 RD Netheryjczycy zniszczyli się sami, gdy Karsus sięgnął po status bóstwa, a zamiast tego ściągnął na swój lud kataklizm i zniszczenie. Elfy z Eaerlann przyjęły wielu netheryjskich uciekinierów, pozwalając im zamieszkać w mieście Ascalhorn.
Elfy i ludzie z Północy żyli przez pewien czas w pokoju, lecz Ascalhorn również czekała zagłada wskutek błędów magów. Beztroskie przywoływanie potężnych czartów doprowadziło do nagłego, strasznego ataku armii diabłów, które w 882 RD powaliły dumne miasto. Tym razem Eaerlann nie przetrwał klęski pobliskiej ludzkiej krainy. Już osłabiony rocznymi walkami z zajadłymi hordami orków, upadł niedługo po tym, jak Ascalhorn zmienił się w Twierdzę z Piekielną Bramą.
W latach następujących po upadku Eaerlannu leśne elfy nie założyły nowego wielkiego państwa. Zamiast na miastach i zamkach, wolały odtąd polegać na niewidoczności i czujności. Odczuły zew Odwrotu Elfów, ale nie poszły za jego głosem. Kiedy zaś dobiegł on końca, leśne elfy wyłoniły się z kryjówek w głębi faeruńskich borów jako lud silny i pewny siebie, mający się na baczności przed obcymi, ale zarazem przyjaźnie nastawiony. Elfy z Wysokiego Lasu marzą o odtworzeniu dawnego Eaerlannu, ale tym razem ich państwo ma być krainą zamkniętych wiosek i czujnych leśników, nie zaś miast otoczonych murami i dumnych wojowników.


ŚWIATOPOGLĄD
Leśne elfy są spokojne, łagodne i trudno je zadziwić. Ich cierpliwość jest legendarna. W świecie przyrody czują się u siebie, skrępowanie pojawia się zaś w obszarach silnie cywilizowanych. Straciły chęć do budowania, do zastępowania natury ścianami i pałacami. Nawet miasta wznoszone przez inne elfy to dla nich głupota. Zaczęły wierzyć, że grody z kamienia są z natury rzeczy przejściowe, że z czasem las powraca i porasta na nowo choćby i największe z metropolii. Inne rasy uważają tę postawę za fatalistyczną lub lekceważącą, skutkiem czego leśnym elfom trudno zrozumieć kogokolwiek, kto nie jest jednym z nich.

SPOŁECZEŃSTWO LEŚNYCH ELFÓW
Leśne elfy żyją w zgodzie z naturą. Do budowy schronień i obrony używają tego, co naturalnie występuje w borach. Nie są koczownikami, wytyczyły sobie duże terytoria w najgłębszych lasach Faerunu. Niektóre wolą żyć bez domów, mebli i innych dóbr, których nie są w stanie przenosić ze sobą. Chronią się i przechowują rzeczy na wysokich gałęziach drzew lub w naturalnych jaskiniach. Większość leśnych elfów woli jednak mieszkać w małych wioskach, w trwałych domach z naturalnych polnych kamieni i pięknie rzeźbionego drewna, tak zmyślnie ukrytych w otaczającej przyrodzie, że ludzki łowca mógłby przejść przez środek elfiej wioski i jej nie zauważyć.
Miedziane elfy zachowują tradycję sprawowania rządów przez najstarszych i najbardziej doświadczonych druidów, mimo, że większość wiosek posiada radę starszych wybraną spośród najmądrzejszych i najbardziej doświadczonych elfów z każdego rodu, która zajmuje się rozstrzyganiem spraw codziennych. Hierarchia druidyczna najwyraźniej jednoczy leśne elfy z różnych wiosek i spaja wszystkie elfy z danej puszczy w jeden naród. Druidzi nie dyktują starszyźnie, jak ma zarządzać wioską, ale starszyzna na ogół przykłada wielką wagę do wszystkiego co mówią druidzi.
Leśne elfy są wyśmienitymi myśliwymi. Wiele czasu spędzają skradając się po wybranym terytorium w poszukiwaniu żywności lub wypatrując intruzów. Przez resztę czasu swawolą pośród gałęzi, w czym są podobne do dzikich i księżycowych elfów. Po zakończeniu Odwrotu Elfów leśne elfy szybko znów nawiązują kontakty z cywilizowanym światem. Niechętnie wpuszczają obcych na swoje tereny, ale rozumieją, że czasy się zmieniają. Jeśli ich lud ma przetrwać, może i dla nich nadszedł czas zmian.  


JĘZYK I PIŚMIENNOŚĆ
Wszystkie elfy mówią elfim, wspólnym oraz językiem ojczystego narodu (jeśli taki jest). Przeciętny przedstawiciel tej podrasy nie ma ani zainteresowania, ani wytrwałości potrzebnej do uczenia się innych języków. Te jednostki, które mimo wszystko to czynią, często poznają język chondathski, gnolli, gnomi, gobliński, leśny i smoczy.
Wszystkie postacie leśnych elfów są piśmienne, z wyjątkiem barbarzyńców.

MAGIA I SEKRETNA WIEDZA LEŚNYCH ELFÓW
Pośród leśnych elfów magia znajduje największy wyraz w mocy, jaką druid potrafi zaczerpnąć ze świata natury. Magia czarodziejów jest podejrzana - wszak czas spędzony nad księgami odciąga daną osobę od otaczającego świata. Kapłani z kolei muszą zwracać się o pomoc do odległych bóstw. Druidzi zaś wykorzystują moc puszczy. Co więcej, używają tej mocy do chronienia i wzmacniania lasu, a pragmatyczne leśne osądzają magię po jej owocach.

CZARY I RZUCANIE ZAKLĘĆ
Elfy leśne nie są mniej magiczne od innych elfów, ale przeważnie zatraciły zainteresowanie magią wtajemniczeń. Większość rzucających czary to w ich przypadku druidzi i tropiciele. Bardowie, zaklinacze i czarodzieje są znani, owszem, ale nie rozwinęli własnych, unikalnych tradycji magicznych.

BÓSTWA LEŚNYCH ELFÓW
Leśne elfy czczą Seldarine, ale największym szacunkiem i oddaniem darzą prastare leśne moce Faerunu, Silvanusa i Mielikki. Pośród Seldarine szczególną nabożnością darzą Solonora Thelandira, Wielkiego Łucznika i Rillifane Rallathila, Liściastego Pana.
Solonor, bóstwo łucznictwa i łowów, postrzegany jest jako szczególny patron leśnych elfów. Przed bitwą niejeden elf tego rodzaju przywołuje jego imię.

RELACJE Z INNYMI RASAMI
Przez pięćset lat od upadku Eaerlannu większość plemion Faerunu zapomniała o leśnych elfach. Tylko ludzie i krasnoludy żyjący na Północy, znający obrzeża Wysokiego Lasu, widywali miedziane elfy, ale nawet oni spotykali raczej samotnych myśliwych i tropicieli. Leśne elfy chronią się głęboko w puszczy, niedostępne dla sąsiadów, a jednak - paradoksalnie - należą do najbardziej otwartych i tolerancyjnych elfich podras. Jak elfy księżycowe, akceptują potęgę człowieka. Starają się żyć obok ludzkich sąsiadów i kierować ich rozwojem, zamiast szukać sposobów na odizolowanie lub zastraszanie ludzkich krain.
Leśne elfy mają długą historię współpracy z krasnoludami tarczowymi, których kraina Ammarindar przez wiele stuleci trwała obok elfiego Eaerlannu w dolinie rzeki Delimbiyr. Przez pamięć tego sojuszu przychylnie traktują też inne krasnoludy. Gnomy i niziołki są mile widziane jako przyjaciele i potencjalni sojusznicy. Z drugiej strony, leśne elfy żywią nieprzyjazne uczucia wobec orków i gnolli, przychodzących z toporami, ogniem i rzezią do borów, których elfy zaprzysięgły bronic.

EKWIPUNEK LEŚNYCH ELFÓW
Leśne elfy rzadko pracują w metalu, ale nie dlatego, że brakuje im umiejętności czy wiedzy w tej dziedzinie. Po prostu nie mają potrzeby obrabiania go. Wolą produkować broń z drewna i kamienia.

BROŃ I PANCERZE
Miedziane elfy są mistrzami w wytwarzaniu broni i pancerzy. Mają szczególny talent do wyrabiania wszelakiej maści łuków (ale nie kusz). Wymyśliły także różne rodzaje specjalnych strzał, między innymi latające z większą szybkością albo służące jako urządzenia sygnałowe.
Strzał takich z reguły nie sprzedają gościom, ponieważ "obce" pieniądze nie na wiele się zdadzą leśnym elfom, często natomiast ofiarowują je w darze przyjaciołom. Rzecz jasna większość strzał leśnych elfów trafiających do świata zewnętrzenego, to te, które wystrzelono w intruzów.
Leśne elfy wyśmienicie farbują skórznie nadając im barwy zieleni i brązu, idealnie dopasowane do otaczającej roślinności.

ZWIERZĘTA
Te elfy doskonale rozumieją się ze zwierzętami leśnymi i często zawierają sojusze z innymi mieszkańcami okolicy. Niekoniecznie trzymają je jako zwierzęta domowe, a po prostu dzielą z nimi terytorium. Ich ulubieni zwierzęcy towarzysze to przeróżne wielkie koty, zwłaszcza lwy górskie, pumy i lamparty.
Leśne elfy łączy także więź z ogromnymi sowami - są to jedne z nielicznych rozumnych stworzeń, z którymi czują się całkiem swobodnie. Obie grupy często współistnieją w harmonii. Sowy zastępują elfom dalekich zwiadowców, a te w zamian zapewniają ptakom obronę w czasach zagrożenia.

Księżycowe elfy (zwane też srebrnymi) są najliczniejszą elfią podrasą na Faerunie. Skórę mają jasnego koloru, czasem z błękitnym odcieniem. Włosy najczęściej srebrnobiałe, czarne lub błękitne, natomiast oczy mają najęściej zielone, rzadziej niebieskie. Charakterystyczną cechą są złote punkciki w tęczówkach. Wzrost średni to około 173 cm u mężczyzny i około 160 cm u kobiety. Ich ubrania mają zazwyczaj prosty krój chociaż są zazwyczaj wysokiej jakości. Często ozdabiają odzież haftowanymi wzorami czy innymi drobiazgami. Kolory ich ubrań są raczej stonowane, pomagające ukryć się w lesie, niemniej gdy nadarza się okazja, w postaci jakiejś większej uroczystości, zakładają jaskrawe kolory by wyróżnić się z tłumu.

Srebrne elfy przybyły do Faerunu z planu Faerie, już w dawnych czasach okazywali wielkie zamiłowanie do podróży. Mówi się, że na ojczystym planie Faerie nie posiadały swoich właśnych państw, tylko mieszkały w królestwach stworzonych przez słoneczne i zielone elfy jak na przykład najwspanialsza stolica złotych elfów - Tintageer. Jednym z pierwszych księżycowych elfów, które przybyły na Toril był Sharalario Moonflower - nieliczny ocalały z katastrofy (magicznie spowodowanej powodzi), która spotkala Tnatageer. Tak więc obecnie panujący na Evermeet klan Moonflower'ów, może prześledzić swoje drzewo genealogiczne jeszcze do antycznych czasów, gdy elfy nie mieszkały na planie materialnym. Po przybyciu na Toril, księżycowe elfy pomagały tworzyć najwspanialsze imperia jak Aryvandaar, Ardeep, Syòrpiir, Illefarn, czy Orishaar, jednak nie posiadały swojego własnego, odizolowanego od innych podras państwa. Po Wojnach o Koronę księżycowe elfy pomagały budować innym elfom nowe miasta, jednak zamiast potężnej wysokiej magii i militarnej potęgi, bazowały na współczuciu, wiedzy i subtelnej magii. Tak powstało między innymi tajemne schronienie - Evereskę (-8600RD) czy Cormanthyr (-3983RD) w Elfim Dworze.


Księżycowe elfy są bardziej "dynamiczne" niż inne podrasy elfów, lubią podróżować i zwiedzać kontynent a szczególnie niezbadane wcześniej ostępy leśne. Ich zamiłowanie do poznawania nowego objawia się też w bardziej otwartym stosunku do innych ras. Stąd często przyjaźnią się z N’Tel’Quessir w przekonaniu iż w ten sposób mogą przekazywać swoje wyższe elfie wartości i "zaszczepiać" je w pozostałych rasach. Uznają to znacznie lepszy sposób na przetrwanie elfiej kultury, niż ukrywanie się i unikanie styczności z innymi rasami.

Otwartość i chęć akceptacji nowych idei w oczach innych elfów może być głupia i niebezpieczna, więc księżycowe elfy są często traktowane przez swoich krewniaków (głównie słoneczne elfy) z ojcowską protekcjonalnością, która ma na celu przywrócenie Teu-tel-quessir na "właściwą" drogę. Są niczym wędrowne duchy, rzadko zatrzymując się na dłużej w jednym miejscu. Dobrze im się żyje pośród słonecznych czy leśnych elfów, ale często też mieszkają na terenach ludzi, niziołków czy gnomów. Elfy te pociąga przygoda z racji uroku samego życia na szlaku. Pragną w swoim długim życiu zobaczyć i poznać jak najwięcej, doświadczając wszystkiego co się da.

Ich poezja jest odzwierciedleniem ich pogodnej natury. Pieśni czy wiersze srebrnych elfów są często humorystyczne. Tragedie też się zdarzają ale równoważą je wesołymi, często rubasznymi historyjkami. Lubują się nie tylko w poezji ale też w sztuce w postaci rzeźby czy malarstwa. Hazard, picie, uczty, ceremonie - to nieodłączna część ich życia. Żyją głownie w luźnych grupach złożonych z kilkunastu rodzin, a władza jest demokratyczna- każdy ma głos w ważnych dla społeczności sprawach, chociaż czasem największą wagę mają głosy jednej czy dwóch osób darzonych estymą w społeczeństwie za ich mądrość. W momencie zagrożenia lub wezwania pomocy księżycowe elfy potrafią się momentalnie zorganizować i pokazać swoją poważną stronę.

Srebrne elfy niezwykle miłują magię i często łączą ją ze sztuką walki wręcz. Obok słonecznych elfów to najbardziej poszukująca magii podrasa Tel'Quessir - biblioteki w miastach takich jak Evereska czy Evermeet są wypełnione po brzegi magicznym księgami, dostarczonymi tam przez księżycowe elfy. Srebrne elfy (czym również przypominają słoneczne) są zdolne do praktykowania Wysokiej Magii Elfów. Każdy parający się magią zachęcany jest do przekraczania granic, experymentowania i odkrywania nowych rzeczy i wzbogacania magicznej wiedzy podrasy. Magia dla srebrnego elfa jest rozrywką i powołaniem, a radość z rzucenia skomplikowanego zaklęcia jest tak głęboka jak czerpana ze wspaniałego dzieła sztuki czy muzyki. Słoneczne elfy gromadzą zbiory wiedzy tajemnej, natomiast księżycowe uwielbiają eksperymentować z nimi.